از ویژگی‌های ضروری برای دوربینهای مداربسته، امکان ثبت تصویر در شرایط نوری مختلف است. اگر تصویر ضبط شده‌ی دوربین خیلی تاریک یا بیش از حد روشن باشد، جزئیات آن به‌خوبی نمایان نمی‌شود و در نتیجه قابلیت تشخیص نخواهد داشت. به همین دلیل، حالت تصویر (Image Mode) را در دوربینهای شبکه و HDCVI، براساس سنسور دوربین، در حالت‌های BLC یا HLC و WDR قرار می دهند تا اختلاف سطح نور جبران شود. در ادامه به مکانیزم BLC در دوربین های مداربسته بیشتر می پردازیم و به‌طور خلاصه تفاوت آن را با HLC و WDR بررسی می‌کنیم.
مکانیزم جبران نور زمینه چیست؟
مکانیزم BLC در دوربین های مداربسته به‌حالتی اطلاق می‌شود که دوربین به‌صورت خودکار یا دستی نوردهی را اصلاح می‌کند تا نور زمینه جبران شود. از شرایطی که این مکانیزم به کار می‌آید، هنگامی است که یک منبع نوری قوی در زمینه‌ی یک فضای تاریک وجود داشته باشد.
در این مکانیزم مبنای عملکرد کنترل نوردهی به‌مددِ پردازشگر دیجیتالِ سیگنال (DSP) صورت می‌گیرد. به کمک این پردازشگر، دوربین قادر است به‌طور سیستماتیک تصویر را به بخش‌های مختلف تقسیم کند، و آنگاه، برای هر بخش که لازم باشد، نوردهی فراهم کند.
فرض کنید فردی با چراغ قوه به داخلِ اتاق نیمه تاریک پا می‌گذارد و مستقیم پرتوِ نور را به سمت دوربین می‌گیرد. چون این منبع نوری بیش از حد برای دوربین روشن است، برای جبرانِ آن، دوربین باید نوردهی را کاهش دهد تا تصویر دیده شود. اما در این وضعیت، دوربین نوردهی تمام صحنه را کاهش می‌دهد و ممکن است قسمت‌های مهم نیز بسیار تاریک شوند.
از‌این‌رو، مکانیزم جبران نور زمینه با تقسیم‌بندی بخش‌های مختلف تصویر به دوربین کمک می‌کند تا روشنایی را برای سطح کم‌نور تنظیم کند.
برای مثال، اختلاف سطح نوری به‌ویژه در اتاق‌هایی رخ می‌دهد که در یا پنجره‌ای به‌سوی نور زمینه‌ای شدید باز باشد. در این وضعیت، داخل اتاق بسیار تیره و بیرون بسیار روشن به‌نظر می‌رسد. مکانیزم BLC باعث می‌شود دوربین بتواند ناحیه پرنور خارجی را نادیده بگیرد تا بخش کم نور داخلی قابل رویت شود.
عملکرد دریچه دیافراگم در قابلیت BLC
دیافراگم به‌عنوان دریچه‌ی دوربین مداربسته، براساسِ میزان نور ورودی محیط، باز و بسته می‌شود. در دوربینهای مداربسته‌ی مجهز به قابلیت BLC، دوربین به‌صورت دیجیتالی، منطقه پرنور را می‌پوشاند تا دیافراگم بازتر شده و منطقه‌ی کم نور روشن‌تر نمایش داده شود. در حقیقت، دوربین در این حالت منطقه‌ی کم نور را به‌عنوان ناحیه مرجع برای تنظیم دهانه دیافراگم در نظر می‌گیرد.
البته این روش زمانی مناسب خواهد بود که محیط بیرونی برای‌تان اهمیتی نداشته باشد، چون دوربین در این قابلیت نمی‌تواند دامنه دینامیک را افزایش دهد و در نتیجه سطح پرنور بیرونی را از دست می‌دهد. اگر بخواهید هر دو سطح نور را به‌وضوح در تصویر مشاهده کنید، باید از مکانیزم دامنه پویای گسترده (WDR) استفاده کنید که به‌صورت سخت‌افزاری برد دینامیک دوربین را افزایش می‌دهد. با این حال، مکانیزم BLC به‌دلیل آسان و ارزان بودن به‌طور رایج‌تری مورد استفاده می‌باشد.
مکانیزم WDR و تفاوت آن با BLC
در مکانیزم WDR دوربین دو حسگر CCD دارد که یکی تصویر را با مدت نوردهی زیاد و دیگری با مدت نوردهی کم پیمایش می‌کند تا دامنه دینامیک افزایش یابد. در واقع WDR بازه دینامیک دوربین را گسترده‌تر می‌کند، در حالی که BLC فقط بازه دینامیک را تغییر می‌دهد.
با استفاده از WDR هر دو سطح نور هم‌زمان پوشش داده می‌شود اما هزینه آن از BLC بیشتر است.
تفاوت BLC و HLC
قابلیت HLC نیز برای اصلاح نور به‌کار می‌رود اما فرق آن در این است که HLC مناطق پرنور را شناسایی می‌کند و شدت نور را کاهش می‌دهد، در حالی که BLC محیط پرنور را به‌‌کل نادیده می‌گیرد.